Chapter ten

Mama uśmiechała się do mnie szeroko, zresztą nie tylko ona. Wszyscy widzieli, że to był trafiony prezent.  Patrzyli na mnie tak, jak wtedy, gdy kupili mi na czternaste urodziny lalkę Barbie. Udawałam, że mi się podoba, bo co miałam zrobić? Oczywiście, nigdy nie wyjawiłam im tego, iż potem wrzuciłam ją do ogniska. O nie, zaczęłam wtedy płakać i wrzeszczeć "Mamo, mamo, lalka się pali!". Chcieli mi kupić nową, ale powiedziałam, że już żadna nie zastąpi mi Kelly. Naprawdę miała na imię Kelly. Tak było napisane na pudełku.
- Skarbie, podoba ci się? - zapytała mama. Żartujecie sobie ze mnie!? Nawet gdyby dali mi naturalnych rozmiarów figurkę małpy, tobym się cieszyła. Wszystko, byleby tylko nie przypominało Kelly.
- Oczywiście, że tak! - wrzasnęłam po czym jeszcze raz uścisnęłam każdego z członków mojej rodziny.
- Masz trzy godziny - powiadomił mnie tata. Jak to trzy godziny!?
- Ile!? - Boję się, że od moich wrzasków, mogą im kiedyś pęknąć bębenki.
- Samolot odlatuje o czternastej, ale musisz być przecież wcześniej. - odpowiedziała Caitlin tonem, który wskazywał na to, że moja osoba jest równie głupia, jak lewy but klauna.
Popędziłam do swojego pokoju usilnie starając sobie uświadomić czego właściwie potrzebuję do wyjazdu.
Zebrałam chyba wszystkie krótkie bluzki i spodenki do walizki, którą wyciągnąwszy ze strychu musiałabym jeszcze wytrzeć. Teraz jednak nie miałam na to czasu.
Zaraz!
Złapałam za telefon i szybko wykręciłam numer do przyjaciółki.
- Haaalo? - w słuchawce powitał mnie zaspany głos Celii. Taaak, też bym w tej chwili spała.
- Cel, słuchaj to bardzo ważne, przyjedź do mnie natychmiast! Moi rodzice się rozwodzą! - krzyknęłam do komórki załamując głos. - Weź ze sobą Josha.
- Co ty mówisz!? - Celia od razu się rozbudziła. - Poczekaj piętnaście minut. - Rozłączyła się.
Spakowałam kosmetyczkę i już miałam brać się za lustrzankę, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Spojrzałam na zegarek. Dwadzieścia minut. Wyrobiła się.
- Co się dzieje!? - wrzasnęła Celia wparowując do mojego pokoju. Za nią wszedł Josh. Mój chłopak. Ubrany był w ciemne rurki, białą luźną koszulkę i czarne conversy. Jego styl przywiódł mi na myśl Harry'ego. Zaraz, stop, zapomnij o wczoraj!
Celia... hm, Cel była ubrana w piżamę.
Josh podszedł do mnie i mocno przytulił. Zaczęłam się śmiać.
- Co jest kochanie? - zapytał z troską.
- Chciałam wam powiedzieć, że jadę na wakacje - uśmiechnęłam się. Moja przyjaciółka rzuciła się na mnie i zwaliła na łóżko.
- Ty idiotko! Wiesz, co ja przeżywałam!? - krzyczała.
- Już, spokojnie, nie przyzwyczaiłaś się jeszcze do moich głupich pomysłów? - zapytałam.
- To nie zmienia faktu, ze nadal uważam cię za idiotkę! - zaczęła mnie łaskotać. Nie. Znoszę. Tego.
- Ja również - do pokoju weszła Caitlin. Pomyślelibyście o kimś innym? Ja nie.
- Przepraszam, ale właśnie prawie skończyłam się pakować, więc pozwólcie, że jeszcze tylko to wezmę - wskazałam ręką na lustrzankę.
- Zawiozę cię - Josh włączył się do naszej wymiany zdań. Spojrzałam na niego z wdzięcznością i próbowałam zwlec swoje zmęczone, połaskotkowe* ciało z łóżka.
W moim pokoju, i tak już zatłoczonym, zrobiło się jeszcze mniej miejsca, gdy wszedł tata i oznajmił:
- Za chwilę będziemy jechać.
- Emm, słuchaj tato, bo... Czy Josh z Cel mogliby mnie zawieźć? Z wami pożegnanie będzie trudniejsze... - powiedziałam. Za to ostatnie zdanie Celia spiorunowała mnie wzrokiem.
Tata chwilę się wahał, ale ostatecznie podjął decyzję, która dla mnie była jak najbardziej pozytywna.
Dwie godziny później żegnałam się już z moimi przyjaciółmi.
- Gdzie ty właściwie lecisz? - zapytała Celia, co wywołało u mnie nieopanowany śmiech. W sumie, to rzeczywiście im nie powiedziałam.
- Do Hiszpanii - powiadomiłam ją.
- Hiszpania! - Celia, aż pisnęła z zachwytu. - Ależ ci zazdroszczę!
- To twój samolot? - zapytał Josh. Spojrzałam pobieżnie w stronę maszyny.
-Taaak, muszę już lecieć.
Pożegnałam się z nimi, przytulaniem, buziakami i wszystkim co jeszcze mogą wymyślić ci zwariowani ludzie.
Weszłam do samolotu, usiadłam na miejsce i wyjęłam słuchawki. Zaczęła się moja ulubiona piosenka Only love. Uśmiechnęłam się pod nosem i pomyślałam, że wszystko jest cudownie. Niestety, jak się okazało chwilę potem, nie miało być tak pięknie...

________________________________________________________________________
tyyyle wyświetleń! dobijcie z komentarzami chociaż do 10, co?
mam nadzieję, że się podoba, chyba najdłuższy do tej pory! :D

połaskotkowym* - okeeeej, nie ma takiego słowa, ale wierzę, że wiecie o co chodziło moim idiotycznym myślom : )