Chapter thirteen

- Liz... Lizzie... - usłyszałam nad sobą czyjś głos. Nie otwierałam oczu, a i tak byłam zbyt zaspana, by określić kto to.
- Mamo, jeszcze chwilę... Pięć minut i wstaję... - powiedziałam i lekko podniosłam prawą powiekę. - Cholera! Harry, skąd ty się tu wziąłeś?
Chłopak pod wpływem mojego nagłego krzyku potknął się i wywrócił na podłogę, a że trzymał przy tym moją kołdrę to spadłam na niego. Czy to jest normalne, że my co chwilę znajdujemy się tak blisko siebie? Nagle ktoś szarpnął za klamkę od drzwi.
- Już jej powiedziałeś Har... - tą osobą okazał się Niall, który zdaje się wyrobił sobie już teorię na temat tego co działo się w moim pokoju, bo za chwilę, gdy już się trochę otrząsnął, dodał:
- Przepraszam, myślałem... Dobra, już wychodzę... - odwrócił się do drzwi, ale zatrzymał się, kiedy powiedziałam:
- Nie Niall, naprawdę. To nie tak jak myślisz, zostań.
Moja króciutka przemowa raczej nie zrobiła na nim wrażenia, ponieważ pokręcił tylko głową i ledwie słyszalnie uciął naszą rozmowę zdaniem:
- Nie tłumacz się, Liz. Po prostu na niego uważaj.
"Uważaj na niego"!? A kim on niby jest? Płatnym mordercą? Psychopatycznym gwałcicielem?
Spojrzałam pytająco na Harry'ego, a ten odpowiedział mi tym samym.
- Hm, El... Mogłabyś...? - wskazał ręką na swoje krocze. Zrozumiałam, ale wstałam "niechcący", lekko kopiąc go w czułe miejsce.
- Ojej, przepraszam! Nie wiedziałam, że tu jesteś, bo kto normalny wkrada się do pokoju koleżanki i zwala ją na podłogę? Ach, tylko Harry. Ale zaraz. Nie, przecież ty nie jesteś normalny! To wszystko wyjaśnia! - wrzasnęłam wściekła. Brakuje mi tylko, żeby wyrobili sobie o mnie opinię łatwej dziewczyny!
- Przecież nic się nie stało! Chciałem cię tylko obudzić - chłopak uniósł lekko kąciki ust. Jeszcze się będzie ze mnie śmiał!
Spojrzałam na zegarek. 08:30. Ludzie, czy ja nie mogę się wreszcie wyspać? Mylę się, albo mam wakacje?
- A po cóż takiego chciałeś mnie obudzić o TEJ godzinie!?
- Idziemy na próbę - odpowiedział Harry. O mój Boże, i tylko tego żądali tak rano? Powiedzieć mi, że idą na próbę?
- Hmm, okej. Lećcie, nie pozabijajcie się jedzeniem po drodze, bo Niall będzie płakał - zaśmiałam się wtulając swoją twarz w poduszkę.
- Widzę, że trochę się już w nas zorientowałaś. Ja jestem ten uroczy - usłyszałam, że się śmieje. Ugh.
- Nie wątpię, dupku. A teraz wypad, śpię nago - "wyprosiłam go ledwo dosłyszalnie się przy tym śmiejąc.
- Och... Ale.. Przepraszam... - on chyba naprawdę w to uwierzył, choć nie wiem czemu, bo przecież leżałam na nim, więc... Nieważne. I w dodatku się zawstydził! Zupełnie, jak Caitlin, kiedy zastała mnie i Josha w dwuznacznej sytuacji. Ale wtedy nic nie robiliśmy, przysięgam! Tylko się całowaliśmy. Ach, zaraz. Caitlin najpierw się zaczerwieniła, ale w chwilę potem dodała: Moglibyście się powstrzymać przed wymienianiem się zarazkami, chociaż przy ludziach. "Przy ludziach", bo to było w parku. Wspominałam już, że nienawidzę swojej siostry?
- Żartuję, idioto - powiedziałam głośno, jakby wołając o pomstę do nieba.
Chłopak się roześmiał.
- Ale z tym, żebyś się wynosił, to była prawda - przywołałam go do porządku. Już teraz nie wiem, czy zdołam jeszcze usnąć. Ugh.
- Wychodzę - usłyszałam jego głos z oddali, gdzieś przy drzwiach. - Ciemoku - dodał, za co oberwał poduszką w głowę.
Już prawie usnęłam i jedną nogą byłam gdzieś na Bahamach, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Wtedy byłam pewna, że już nie zasnę. Zagryzę! Z bojowym nastawieniem wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi.
- Zabiję cię, bezlitosna istoto - powiedziałam z przymkniętymi oczami. Dopiero po chwili zauważyłam, że jest to Niall. Był bardzo zdziwiony, chociaż nie wiem, czy przez moje powitanie, czy ubiór, którym była za duża na mnie koszulka Josha.
- Jasne, to ja już pójdę - wymamrotał.
- O nie, jak już mnie rozbudziłeś, to mów co chcesz - uśmiechnęłam się na tyle życzliwie na ile było mnie stać.
- Tylko pomyślałem, że... No cóż... Może chciałabyś z nami jechać, zobaczyć jak śpiewamy, wieczorem mamy koncert, zapraszam. Chociaż... Dobra, nieważne. Zapomnij - rzucił. Był taki zestresowany i uroczy, że nie mogłam się nie zgodzić. Zresztą i tak nie zmrużyłabym już oka.
- Poczekajcie dziesięć minut. Wykończycie mnie wkrótce - zakończyłam wypowiedź teatralnym westchnieniem, na co Niall zareagował głośnym śmiechem. Też zaczęłam się śmiać. To zaraźliwe. Odwróciłam się i już miałam iść do łazienki, kiedy chłopak złapał mnie za rękę i powiedział:
- Lizzie... Hm... Fajnie, że na ciebie wpadliśmy.

_____________________________________________
dobra, to JEST długie!
dziękuję za tyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyle wyświetleń i miłych komentarzy!
jesteście cudowni!
jeśli macie jakieś sugestie, lub coś co można tu poprawić, to śmiało piszcie!
i odpowiadam na pytanie "Jo":
mogę informować, jeśli chcecie : )
zostawcie w komentarzu swoje gadu, lub link do fejsa.
możecie się śmiać:
nie mam twittera.

pozdrawiam xx